این روزها هر کسی که تریبون دارد به مردم توصیه می‌کند که در خانه بمانید. راست هم می‌گویند، در خانه ماندن یعنی در امان بودن از کرونا اما همین در خانه ماندن خرج دارد.
آدمی که در خانه نشسته است، دوست دارد بخورد. دوست دارد ببیند. دوست دارد بازی کند. آدمی که در خانه نشسته است نگران حوصله‌اش است که سر نرود.
حالا به نظر شما کارگر روزمزد یا دستفروش گوشه خیابان با این خانه نشینی چه باید بکند؟ تورم و گرانی آنقدر بود و هست که نمی‌شود تصور کرد آنها برای روز مبادا پول ذخیره کرده باشند که البته شرایط معیشتی کاری کرده است که برای این افراد هر روز، روز مباداست.
در خانه ماندن هم پول می‌خواهد!
آنها نه برای خرید تنقلات، نه برای خرید بسته اینترنتی، نه برای خرید بازی رایانه‌ای بلکه برای شام شب‌شان مجبور هستند به خیابان بروند تا حداقل شکم زن و بچه‌شان را سیر کنند.
بله، برای آنهایی که حقوق‌شان ماهیانه می‌رسد یا آنهایی که ذخیره‌ای دارند، ماندن درخانه فقط حوصله سر رفتن دارد اما برای آنهایی که نان‌شان روزانه می‌رسد، خجالت و شرمندگی از روی زن و فرزند دارد.
وقتی می‌گوییم همه در خانه بمانند باید اسباب در خانه ماندن آنها را فراهم کنیم. برای عده‌ای که دست‌شان به دهن‌شان می‌رسد، وسایل سرگرمی و برای آنهایی که مشکلات اقتصادی دارند اسباب زندگی.
باور کنیم، کارگر روزمزدی که مجبور است از خانه بیرون بیاید اگر مطمئن باشد در دوران کرونا از او حمایت می‌شود و کمک‌های بلاعوض دولت به سمت آنها روانه می‌شود، از خانه بیرون نمی‌آید.
تازه تصور کنید که این کارگر یا دستفروش، وام هم با درصدهای فضایی گرفته باشد. با عقب افتادن اقساط، بانک است که آبرویی برای آدم نمی‌گذارد و به زمین و زمان فحش می‌دهد. الان هم که معلوم نیست بالاخره چه وام‌‌گیرندگانی می‌توانند در این مدت بدهی‌های خود را پرداخت نکنند.
دولت، کمیته امداد و همه نهادهای حمایتی باید به صحنه بیایند و دست این خانواده‌ها را بگیرند. یارانه کفاف زندگی آنها در این روزها را نمی‌دهد. به لطف کرونا هم که قیمت‌ها حسابی گران شده است و مثلا برای یک کیلو پیاز باید حدود ۹ هزار تومان پرداخت کرد.
اگر می‌خواهیم مردم به خیابان نیایند تا زمانی که شر کرونا از سر کشور کم شود، باید شرایط این بیرون نیامدن را فراهم کنیم. آنهایی که باید تعطیل شوند، تعطیل شوند. آنهایی که باید سبد حمایتی بگیرند، بگیرند. شهرهایی که باید قرنطینه شوند، قرنطینه شوند.
خدا را شکر که نوروز در راه است و بالاخره تلویزیون برنامه‌های سرگرم کننده پخش می‌کند و مردم می‌توانند بخشی از وقت خود را پای فیلم‌ها و سریال‌های جدید آن سپری کنند. اگر سبدهای حمایتی هم به موقع دست آنهایی که باید برسد، می‌تواند امید داشت مردم بیشتری در خانه بمانند تا باهم شکست کرونا را ببینم.
مشکلات اقتصادی برای برخی خانواده‌های ایرانی دردآورتر و کشنده تر از کروناست.
